จามรี เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ในวงศ์วัวและควาย จามรีมีจุดเด่นคือ มีขนที่ยาวมากและละเอียดอ่อน สีน้ำตาลเข้มจนถึงดำ หรือสีขาว เฉพาะบริเวณสวาบจะมีสีดำห้อยยาวลงมาเกือบถึงพื้น ช่วงเขากว้างมาก หางยาวเป็นพู่ พบกระจายพันธุ์ในเขตเทือกเขาหิมาลัยทางตอนใต้ของเอเชียกลาง, ในที่ราบสูงทิเบต และเหนือไปจนถึงมองโกเลียและรัสเซีย ซึ่งเป็นเขตที่มีอากาศหนาวเย็น จามรีที่มีอยู่โดยมากเป็นสัตว์เลี้ยง แต่ก็มีจามรีป่าจำนวนหนึ่งที่เสี่ยงต่อการสูญพันธุ์ ซึ่งปัจจุบันจัดเป็นชนิดย่อยต่างหากเรียกว่า Bos mutus
จามรี เป็นสัตว์ที่มนุษย์ผูกพันมาเป็นระยะเวลายาวนาน โดยเฉพาะชนพื้นเมือง เช่น ชาวทิเบต, ชาวภูฏาน, ชาวเชอร์ปา เป็นต้น ด้วยการเลี้ยงในฐานะปศุสัตว์ มีการบริโภคเนื้อและนมของจามรีเป็นอาหาร อีกทั้งขนของจามรีก็ใช้เป็นเครื่องนุ่มห่ม และเป็นสัตว์พาหนะ ซึ่งจามรีสามารถที่จะบรรทุกสิ่งของที่มีน้ำหนักและเป็นพาหนะในการเดินขึ้นเขาหรือที่ราบสูงได้เป็นอย่างดี จามรีเป็นสัตว์ค่อนข้างเชื่อง แต่มักจะตื่นกลัวคนแปลกหน้า จามรีในธรรมชาติ เมื่อพบกับศัตรูหรือผู้คุกคามจะหันบั้นท้ายมาชนกัน จะตีวงล้อมลูกอ่อนหรือจามรีวัยอ่อนให้อยู่ตรงกลาง เพื่อป้องกัน
จามรีอยู่ในสกุล Bos และดังนั้นจึงเป็นญาติของวัว การวิเคราะห์ดีเอ็นเอของไมโทคอนเดรียน เพื่อสืบประวัติวิวัฒนาการของจามรี ให้ผลที่ไม่ชัดเจน คืออาจจะแยกสายพันธุ์ออกจากวัวระหว่าง 1-5 ล้านปีก่อน แต่ก็มีหลักฐานบางอย่างที่อาจแสดงว่า เป็นญาติใกล้ชิดกับสกุล Bison มากกว่าสัตว์ที่จัดเป็นสกุลเดียวกัน มีการพบซากดึกดำบรรพ์ของสัตว์พันธุ์ญาติ เช่น Bos baikalensis ในรัสเซียตะวันออก ซึ่งอาจแสดงเส้นทางที่เป็นไปได้ว่า บรรพบุรุษคล้ายจามรีของกระทิงอเมริกัน ได้อพยพเข้าไปสู่ทวีปอเมริกาได้อย่างไร
จามรีดั้งเดิมมีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Bos grunniens (แปลว่า โคคำราม) โดยลินเนียส ในปี ค.ศ. 1766 แต่ชื่อนี้ ปัจจุบันใช้เรียกสัตว์เลี้ยงเท่านั้น แต่ใช้ชื่อว่า Bos mutus (แปลว่า โคเงียบ) สำหรับพันธุ์ป่า แม้ว่า นักวิชาการบางท่านจะยังพิจารณาจามรีป่าว่าเป็นชนิดย่อย คือ Bos grunniens mutus แต่องค์กรมาตรฐานสากล ได้ตัดสินอย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 2003 ให้ใช้ชื่อ Bos mutus สำหรับจามรีป่า ซึ่งปัจจุบันเป็นแบบการใช้ชื่อที่สามัญ ยกเว้นในกรณีที่นับจามรีป่าว่าเป็นชนิดย่อย จามรีถือว่าไม่มีชนิดย่อยอื่น ๆ